Bütün bir haftasonumuzu yeni hayatımızın hazırlıkları ile geçirdik sevgilimle.
Ben cumartesi annelerle gelinlik peşine düştüm, sevgilimse başımızı sokacak yuvamızın peşine. Akşam da yeni evlenen bir arkadaşımızın evindeydik beraberce. "Aaaaa yatak odası süper olmuş, koltuklar ne harikaymış... Mutfağı ve banyoyu da süper yapmışlar... Güle güle oturun valla, bayıldık bayıldık" diye diye bir hal olduk.
Bugünse beraberce ev ev dolaştık. "Bunun yatak odası çok küçük, diğerinin salonu mu ufaktı biraz, aa buraya sığamayız bence" diyerek.
Sonra ne mi oldu?
Tüm bunların yersiz arayışlar olduğu tokat gibi yüzümde patladı ATMden para çekmek için arabadan indiğimde. Bir atmnin içini kendine ev yapan bir adamla göz göze geldim. Utandım. Sanki tüm haftasonu ne yaptığımızı biliyormuş gibi gözlerimi kaçırdım O'ndan.
Şimdi gözlerimi kaçırdığım için özür diliyorum senden. Bu seni küçük görmek, senden korkmak, sana acımak değildi asla. Ben kendimize acıdım, kendimizden utandım ne boş şeyler peşinde olduğumuz için.
Beni affedebilir misin acaba?
İnsanın bazen tüm beyhude isyanları cevap alıyor çıkıyor karşısına. Arada gerekli bu, kendimize gelmek, kendimizi,hayarımızı sevmek için.
YanıtlaSilAma o arayışları, o kağrisleri hepimiz yapıyoruz işte.