ilk önce o günden fotoğraflarla...
Her zaman birbirimize o gün olduğu gibi bakabilmek dileğiyle geçirdim tüm günümüzü!
İçten gelen binlerce gülümseme,
Sıcacık yüzlerce kucaklaşmaydı o gün bizim için.
Sonra cennetin orta yerine düştük. Deli gibi uçak fobime rağmen xanax ile tam 9 saat aralıksız uçabilmeyi başardım. O kafayla uçan tam olarak bendim !
Tüm o korkuya değdi mi? Kesinlikle evet!
Herşey kartpostal tadındaydı. Aylardır gözzümün önünden gitmeyen karelerle yaşıyorum ben :)
Yeşilin, mavinin her tonu, kumun en ince zerreciğini gördüm hayretle.
Ve masumiyetin en güzelini kucakladım. O patilerin yumuşaklığına doyamadan döndük.
Şimdi ne mi yapıyoruz?
Ev-İş , İş-ev durmadan koşturma. Annemin evindeki rahatım eskilerde kaldı :)
Yemek yapmaya , ev işlerini çekip çevirmeye bir yandan da haftada 3 gün düzenli spora gitmeye çalışıyorum!
Uzamayacak aralarla yine burda olacağım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder